بیماری پارکینسون رابطه پیچیده‌ای با اختلالات روانی دارد. برخی داروها که برای درمان بیماری پارکینسون به کار می‌روند می‌توانند منجر به روان‌پریشی یا رفتار وسواسی شوند؛ برخی از داروها می‌توانند علائم پارکینسونیسم را تولید کنند و افراد مبتلا به بیماری پارکینسون می‌توانند به اختلالات روانی، به ویژه افسردگی به عنوان بخشی از بیماری عصبی، مبتلا شوند. همچنین، ریسک بیماری پارکینسون در بیمارانی با اختلال افسردگی شدید بالا می‌رود. محققان برای درک ارتباط احتمالی بین بیماری پارکینسون و اختلال دوقطبی (BD) از یک پایگاه اطلاعاتی تایوانی استفاده کردند تا تشخیص‌های جدیدی را از بیماری پارکینسون در بیش از 56 هزار بیماری که بین سال‌های ۲۰۰۱ تا ۲۰۰۹ (زمان ثبت‌نام) مبتلا به BD تشخیص داده شده بودند و در بیش از 225 هزار کنترل تطبیق داده شده از نظر جنس و سن، مورد بررسی قرار دهند.
پیگیری تا سال ۲۰۱۱ ادامه داشت. در مقایسه با کنترل، افراد مبتلا به BD دارای ریسک بالاتری برای ابتلا به بیماری پارکینسون (7/0 درصد در مقابل 1/0 درصد، نسبت خطر، 78/6)، و زمان کوتاه‌تر از زمان ورود تا تشخیص بیماری پارکینسون بودند. خطر برای بیماری پارکینسون نیز همراه با فراوانی بیشتر پذیرش روانی برای اپیزودهای مانیک / مخلوط و هم برای اپیزودهای افسردگی همراه بود. این یافته در تجزیه و تحلیلی که بدون در نظر گرفتن بیماران مصرف کننده داروهای ضد روان‌پریشی پیش از تشخیص بیماری پارکینسون انجام شد، باقی ماند.
بحث و تفسیر
این یافته‌ها حاکی از آن است که بیماری پارکینسون، به خصوص بیماری جدی‌تر که نیازمند بستری شدن است، ریسک پیشرفت بیماری پارکینسون را افزایش می‌دهد. نویسندگان پیشنهاد می‌کنند که این ۲ اختلال ممکن است مکانیزم زیربنایی یکسانی را مانند اپی‌ژنتیک، فرآیند التهابی، یا اختلال عملکرد در نوروترانسمیترها داشته باشند. اگرچه این مطالعه تاثیرات مواجهه را با داروهای ضدروان پریشی مورد بررسی قرار داد، داروهای دیگر از جمله تثبیت‌کننده روحی ممکن است ریسک بیماری پارکینسون را افزایش دهند. پزشکان باید نسبت به پیشرفت نشانه‌های بیماری پارکینسون در بیماران مبتلا به BP خود آگاه باشند.
CITATION:
Huang MH et al. Bipolar disorder and risk of Parkinson disease: A nationwide longitudinal study. Neurology 2019 Jun 11; 92:e2735.