وقتی سازمان غذا و داروی ایالات متحده در اواخر سال ۲۰۱۷ با ساخت یک قرض درمان شیزوفرنی موافقت کرد که هنگامی که بیمار قرصی را می‌بلعید پیامی به دکتر می‌فرستاد، به نظر می‌رسید این اتفاق نه‌فقط یک قدم بزرگ برای این بیماری است بلکه مرز و خط مقدم جدیدی برای پزشکی متصل به اینترنت است.
بیمارانی که شیزوفرنی دارند اغلب قرص خوردن خود را متوقف می‌کنند و این کار باعث می‌شود که دوره‌های اوج‌گرفتن وضعیت حاد روانی آن‌ها زودتر سر برسد و این کار می‌تواند عواقب جدی‌ای برای فرد داشته باشد. بنابراین ترکیب قرصی که ۱۶ سال از تجویزش توسط روان‌پزشکان می‌گذرد با یک ریزتراشه بسیار کوچک می‌تواند به پزشکان کمک کند که قبل از اینکه بیماری به مرحله خطرناکی از بیماریِ خود برسد در وضعیت او مداخله کنند.
هفده ماه قبل‌تر، بیماران معدودی از این دارو استفاده می‌کردند که به‌نام «ابیلیتی مای‌سایت» شناخته می‌شد. پزشکان و شرکت‌های بیمه می‌گویند که این دارو موردی است که محدودیت‌های دنیای واقعی را نشان می‌دهد و همچنین مشکل بیماران در تامین هزینه‌های درمان را روشن می‌سازد، مشکلاتی که مانع نوآوری‌هایی می‌شود که صنایع دارویی می‌توانند آن‌ها را تولید کنند.
در مورد بیماران شیزوفرنیایی، برخی پزشکان هشدار داده‌اند که شرکت ابیلیتی مای‌سایت می‌تواند بسیاری از خیال‌های باطلی را که دارو برای ممانعت از آن‌ها طراحی شده تشدید کند. جیمز لوینسون، روان‌پزشک در ریچموند، می‌گوید: «بیمارانی که سطح بالایی از پارانویا دارند شاید با فکر دارویی که پیام‌هایی را به دیگران ارسال می‌کند راحت نباشند. این بیماران شاید از مصرف این نوع دارو بترسند. علم این نوع داروها باید بداند که با دادهها چه باید بکند و آن‌ها را چطور منتقل کند.»
بحث بر سر داروی ابیلیتی مای‌سایت این معمای حرفه مراقبت‌های بهداشتی در آمریکا را برجسته کرده است، حرفه‌ای که بیش‌ازپیش به صنعت پزشکی و دره سیلیکون فشار می‌آورد که با همکاری یکدیگر نوآوری‌هایی را به نمایش بگذارند. طی دهه‌ها، پزشکی به‌طور عمده از راه معدودی مکانیزم ساده مشخص به بیماران ارائه می‌شد: یک قرص، یک کرم، یک اسپری بینی، یک آمپول.
اما این صنعت به امید رسیدن به نتایج بهتر و بهبود اوضاع، به‌سوی دسته‌ای فناوری‌های نوین رفته که با یکی از بزرگ‌ترین و چالش‌برانگیزترین مواردی که انسان‌ها در درمان بیماری‌ها با آن مشکل دارند به مبارزه برخاسته است: واداشتن مردم به مصرف داروهایشان به‌شکل دائمی.
شرکت‌ها در حال تولید اپلیکیشن‌هایی هستند برای مشخص‌کردن درمان‌های مضر، مدیریت دیابت و رصد فشار خون و کارکرد قلب در سریع‌ترین حالت. مطالعات برای ساخت قرص‌های دیجیتال بیشتر به‌منظور درمان سرطان، حملات قلبی و بیماری‌های واگیر در جریان است.
در شرایطی که این داروها ممکن است با موانع نظارتی زیادی روبه‌رو شوند تا اطمینان حاصل شود که بی‌خطر هستند – به‌خصوص در دوره‌ای که دولت ترامپ به نوآوری‌های پزشکی روی آورده و علیه نظارت‌های شدید جبهه گرفته است –پزشکان و شرکت‌های بیمه هم هنوز متقاعد نشده‌اند که فناوری‌ها این‌چنین راحت می‌توانند تفاوتی در پزشکی و درمان ایجاد کنند تا صنایع دارویی میلیاردها دلار در شراکت با فناوری‌ها صرف کنند.
اسکات گاتلیب، کسی که ماه گذشته از هیئت‌مدیره سازمان غذا و داروی آمریکا استعفا داد و مسئول صدور مجوز برای فناوري‌هایی بود که در پزشکی و داروسازی به کار می‌رفت، می‌گوید: «فکر می‌کنم که این فناوری‌ها مزایای زیادی برای بیماران داشته باشند اما یک سوال مهم در این‌باره وجود دارد: آیا این داروها می‌توانند آن‌قدر ارزشی از خود به نمایش بگذارند که بیماران متقاعد شوند بابتشان پول هنگفتی خرج کنند؟»
اولین درمان دارویی دیجیتال که موفق شد موافقیت سازمان غذا و دارو را بگیرد و مجوز لازم را کسب کند، قرص‌های ابیلیتی مای‌سایت بود که درونش حسگر کار گذاشته شده بود اما هنوز این دارو از بازار کنار مانده است چون پزشکان و صنایع بیمه در قبال آن احتیاط به خرج داده‌اند.
در حال حاضر، شرکت دارویی اوتسوکا که این قرص متصل به اینترنت را ساخته شاید قادر باشد که با پیشنهاد این دارو به افرادی که دارای بیماری روانی هستند این نوع فناوری را توسعه دهد. اما در کشوری که نظام بیمه سلامت قوی ندارد، این کار زمانی میسر است که داروهای گران حوزه فناوری تحت پوشش بیمه‌ای قرار گیرد. شرکت اوتسوکا در ماه گذشته توانست با مقامات درمانی ویرجینیا در این‌باره به توافق برسد تا پوشش این دارو شروع شود. شرکت همچنین برنامه آزمایشی‌ای را در فلوریدا شروع کرده و در حال ارزیابی ایجاد پوشش بیمه‌ای در اوکلاهما است.
اوتسوکا خودش را در نقش یک پیشرو در حوزه داروهای دارای فناوری در نظر می‌گیرد. قرص‌های ابیلیتی یکی از قدیمی‌ترین برندهای دارویی بوده که در بازار موجود است و این شرکت آن را برای بیمارهای دارای شیزوفرنی و دیگر بیماری‌های حاد روانی تجویز می‌کرده است. اما قرص‌های ابیلیتی مای‌سایت یک قطعه الکترونیکی به این قرص اضافه کرده که در ماه هزار و ۶۵۰ دلار برای بیمار خرج برمی‌دارد. این میزان مساوی سی برابر هزینه بیماری است که می‌خواهد داروهای ژنریک ابیلیتی را در یک ماه از داروخانه‌های زنجیره‌ای کوستکو بخرد.
اوتسوکا این درمان را با همکاری شرکت «سلامت دیجیتال پروتیوس» انجام داده که یک شرکت واقع در دره سیلیکون است و قطعه دیجیتالی موجود در قرص را ساخته. پروتیوس در استفاده از این ابزارهای دیجیتال برای دیگر درمان‌ها از جمله درمان بیماران سرطانی‌ای که داروهای شیمی‌درمانی مصرف می‌کنند نیز پیشرو است.
بعد از اینکه بیماران قرص ضد روان‌پریشی را می‌بلعند، یک حسگر دیجیتال به‌اندازه یک دانه ماسه (و ساخته‌شده از مس، منیزیوم و سیلیس که پروتیوس می‌گوید همه‌شان در غذای انسان پیدا می‌شوند) وقتی با اسید معده تماس پیدا می‌کند پیامی را ارسال می‌کند. این پیام به‌وسیله یک دستگاه کوچک که روی بدن بیمار پوشیده می‌شود دریافت می‌شود. این گیرنده یک پیام به اپلیکیشنی در تلفن هوشمند بیمار می‌فرستد. این اپلیکیشن دادهها را روی یک وب‌سایت امن برای اینکه پزشکان آن را ببینند بارگذاری می‌کند. اوتسوکا مجوز ویژه فدرال را هم دریافت کرده برای اینکه تلفن هوشمندی «با کارکرد به‌شدت محدود» فراهم کند برای کسانی که آن‌قدر پول ندارند تلفن هوشمند گران‌قیمت بخرند.
هدف این کار رفع یک مشکل عذاب‌آور است: بیماران شیزوفرنیایی اغلب خوردن دارو را متوقف می‌کنند که این کار باعث ایجاد دوره‌های روان‌پریشی‌ای می‌شود که عواقب حادی برای بیمار دارد. انتظار می‌رود قرص‌های ابیلیتی مای‌سایت به پزشکان کمک کند که دنبال کنند کدام بیمار مصرف دارو را ادامه می‌دهد. این اپلیکیشن همچنین این امکان را برای بیماران فراهم می‌کند که اطلاعات مربوط به حالت روانی خود را وارد نرم‌افزار کنند.
صدور مجوز این دارو باعث نشئت‌گرفتن بحث در میان روان‌پزشکان درباره اخلاق رصد تجاورگرانه بیمارانی شده که صلاحیت روانی آن‌ها ممکن است در لب مرز باشد. آن‌ها سوالاتی را پیش کشیده‌اند درباره استقلال بیمار، حریم خصوصی دادهها و امکان مشکلات فنی منفی سیستم این دارو. اما طرفداران آن می‌گویند که نیازهای پزشکی به‌قدری زیاد است که می‌ارزد ابیلیتی مای‌سات زیر ذره‌بین قرار بگیرد و آزمایش شود.
سناتور ایالت ویرجینیا، کری دیدز که عضو کمیته ویژه سلامت روانی در مجلس سنا نیز هست، می‌گوید تا قبل از اینکه واشنگتن پست درباره این روش درمانی با او تماس بگیرد چیزی درباره آن نشنیده بوده است. اما او در مصاحبه‌ای می‌گوید که کنجکاوی‌اش برانگیخته شده، با تکنولوژی‌ای که بتواند به افرادی مثل پسر خودش که بیماری روانی داشته کمک کند. پسر 24 ساله او در سال 2013 خودش را از بین برد و دیدز می‌گوید که از حدود سال پیش از آن دیگر دارو نمی‌خورد. دیدز می‌گوید: «کسانی که نیاز به مراقبت دارند باید وسیله‌ای را داشته باشند که اطمینان حاصل شود این بیماران دارویشان را مصرف می‌کنند. جنبه دیگر ماجرا این است که مسئله آزادی مدنی باید برای کسانی که مریض هستند هم رعایت شود.» پسر دیدز با اینکه درمان می‌شد از نظر شخصیتی مشکل پیدا کرده بود و بیماری‌اش به‌حدی حاد شده بود که دیگر دارو نمی‌خورد. دیدز می‌گوید که افراد حق ندارند زندگی خودشان یا زندگی دیگران را نابود کنند. با همه این حرف‌ها، او می‌گوید درباره اینکه ایالت ویرجینیا باید به داروی ابیلیتی مای‌سایت مجوز می‌داد یا نه نظری ندارد.
شرکت اوتسوکا تاکید دارد که از هیچ بیماری بدون اینکه نشان دهد تمایل روشنی به مصرف دارو دارد خواسته نخواهد شد این دارو را مصرف کند. این شرکت می‌گوید بیماران شیزوفرنیایی که احساسات پارانوئیدی درباره پیام‌رسانی یک قرص دارند به‌احتمال زیادی نامزد مصرف آن نخواهند شد. جان باردی، معاون مدیر امور عمومی و توسعه کسب‌وکار دیجیتال شرکت اوتسوکا، می‌گوید: «احتمال ندارد که یک شرکت داروسازی در جایی که تبلیغات گسترده علیه این دارو می‌شود آن را عرضه کند. ما این کار را نمی‌کنیم. این دارو واقعا محصولی است برای بیماران که بتوانند با آن رسیدن به اهداف درمانی خود را بهبود ببخشند. اگر آن‌ها نگرانی‌ای درباره این محصول دارند، احتمالا راه‌حل درستی برای آن‌ها نبوده است.»
مدیران و تحلیل‌گران می‌گویند که بازار سلامت دیجیتال یک غرب وحشی بدون قانون برای بیشتر مصرف‌کنندگان و پزشکان است. بنا به اعلام یک گزارش دولتی، در سال 2017، حدود 318 هزار اپلیکیشن تلفن همراه در سطح جهان در دسترس بوده است: اکثر آن‌ها اصلا مجوزی از سازمان غذا و دارو نداشته‌اند و حتی این سازمان آن‌ها را ارزیابی نیز نکرده است.