این دارو که Abilify MyCite نام دارد و در حقیقت یک داوری ضد روان‌پریشی است و برای درمان بیماران مبتلا به اسکیزوفرنی و برخی از اختلالات دوقطبی (افسردگی – سرخوشی) استفاده می‌شود.
نکته جالب این قرص‌ها برخلاف سایر داروها وجود یک سنسور بسیار کوچک قابل هضم است و از آن برای ثبت و ضبط اطلاعات پس از خورده شدن استفاده می‌شود.
زمانی‌که این قرص خورده می‌شود، سنسور داخل آن روی چسب زخم هوشمندی که روی بدن بیمار وجود دارد رجیستر می‌شود و اطلاعات را به گوشی انتقال می‌دهد. در صورت تمایل بیمار، این اطلاعات می‌تواند با پزشکان، مددکاران یا اعضای خانواده به‌اشتراک گذاشته شود.
این روش درمانی برای افراد مسن و به‌ویژه آن‌هایی که مشکل فراموشی دارند فواید زیادی به‌همراه دارد. به‌عنوان مثال، با استفاده از این سنسور اطرافیان متوجه می‌شوند که بیمار داروی خود را مصرف کرده یا نه. از طرف دیگر، این امیدواری وجود دارد که به‌کمک این فناوری جدید هزینه‌های اضافی مربوط به دستورالعمل‌های بهداشتی کاسته شود. این هزینه‌ها برای آمریکا چیزی در حدود 100 میلیارد دلار در سال تخمین زده می‌شود.
این یک لحظه مهم در تاریخ پزشکی است، چرا که حداقل یک دهه است که از آمدن چنین قرص‌هایی صحبت می‌شود. اما، مانند هر نوآوری مرتبط با فناوری، گروهی از افراد هستند که نسبت به‌این روش واکنش منفی نشان می‌دهند. یکی از این مخالفان «پیتر کرامر»، روان‌پزشک برجسته‌ای است که در مصاحبه با نیویورک تایمز از دغدغه‌های خود در این ارتباط می‌گوید. به‌عقیده وی، یکی از بزرگ‌ترین نگرانی‌های این روش جدید حریم شخصی و خصوصی بیماران است. به عقیده او داروهای دیجیتال به طور بالقوه این ظرفیت که تبدیل به ابزارهایی برای اجبار شوند را دارند.