عوارض جانبی مرتبط با نحوه تجویز دارو ( به شکل واژینال نه خوراکی )، مصرف بالینی سیلدنافیل را در درمان دیسمنوره غیر ممکن ساخته است و از تجویز آن در این مورد، ممانعت می کند.
تجویز واژینال آن در درمان دیس منوره، مورد تحقیق واقع شده است؛ در یک کارازمایی کوچک تصادفی شده دوسوکور، اثربخشی واژینال سیلدنافیل ( 100 میلیگرم تک دوز ) در 62 زن با دیس منوره اولیه مورد بررسی واقع شد و مشخص شد که سیلدنافیل از پلاسبو موثرتر بود.
بااین حال، این مطالعه قادر نبود که تمام اهداف درمانی را ارزیابی کند و بنابراین یافته ها را نمی توان قطعی به حساب آورد.
سیلدنافیل و IVF:
سیلدنافیل واژینال بعنوان یکی از پروتکلهای درمانی در IVF نیز مطرح است که مکانیسم احتمالی، با افزایش نیتریک اکساید و در نتیجه cGmp باعث افزایش جریان خون رحم و افزایش ضخامت اندومتر می باشد. در برخی مطالعات از جمله مطالعه ( شر و همکاران)، مصرف سیلدنافیل واژینال با دوز 25 میلیگرم چهاربار در روز به مدت 3-10 روز باعث بهبود جریان خون رحمی و افزایش ضخامت اندومتر در 70% بیماران شد.
Sher G, Fisch JD; Effect of Vaginal Sildenafil on outcome of IVF, Fertil Steril 2002.
شکل واژینال این دارو موجود نمی باشد، بنابراین از قرصهای خوراکی بطور واژینال استفاده میکنند که هنوز این شکل تجویز جای بحث دارد زیرا اولا مشخص نیست چه میزان از داروی خوراکی در محیط واژن، بتواند از پایه آزاد شود، ثانیا باز شدن قرص خوراکی سخت است و بنابراین میتوان به بیمار توصیه کرد که قبل از مصرف، دارو را ابتدا خیس کند و بعد استعمال کند.
ترجمه: دکتر مهدی شاهمیرانی