پژوهشگران آمریکایی، نوعی هیدروژل ابداع کرده‌اند که مبتنی بر نوعی پروتئین است و می‌تواند به انتشار دارو در بدن کمک کند.
شاید به زودی یک سیستم دارورسانی در اختیار داشته باشیم که مبتنی بر یک پروتئین قابل تجزیه زیستی است و می‌تواند بیش از دو هفته در بدن باقی بماند تا انتشار دارو به صورت پایدار انجام شود.
پژوهشگران “مدرسه مهندسی تندن دانشگاه نیویورک”(Tandon)، در یک پژوهش بینارشته‌ای موفق شدند نخستین هیدروژل مهندسی شده را ابداع کنند که با این معیارها سازگار است و می‌تواند به پیشرفت دارورسانی، مهندسی بافت و ارائه داروهای ترمیمی در آینده کمک کند.
هیدروژل‌ها، شبکه‌های سه‌بعدی پلیمر هستند که در واکنش به محرک‌های فیزیکی یا شیمیایی، از محلول به ژل تبدیل می‌شوند. این ماتریس‌های پلیمری می‌توانند محموله‌هایی مانند مولکول‌های کوچک را محاصره کنند یا یک چارچوب ساختاری را برای کاربردهای مهندسی بافت ارائه دهند.
پژوهشگران به سرپرستی “جین کیم مونتکلار”(Jin Kim Montclare)، استاد مهندسی شیمی دانشگاه نیویورک و نویسنده ارشد این پژوهش، در بررسی خود موفق شدند جزئیات به وجود آمدن یک هیدروژل متشکل از یک پروتئین را ارائه دهند که ویژگی‌هایی شبیه به هیدروژل‌های مصنوعی دارد. هیدروژل‌های پروتئین بیشتر از هیدروژل‌های مصنوعی، قابل تجزیه زیستی هستند و به اتصال‌دهنده‌های عرضی شیمیایی و سمی نیازی ندارند.
مونتکلار گفت: این نخستین هیدروژل پروتئین است که نسبت به گرما واکنش نشان می‌دهد و بر اساس پروتئینی ابداع شده که در دمای پایین و بدون نیاز به عوامل خارجی، از محلول به ژل تبدیل می‌شود. این پژوهش، پیشرفت بزرگی به شمار می‌رود زیرا هیدروژل‌های مبتنی بر پروتئین، در حوزه زیست‌پزشکی بسیار مناسب هستند.