سوءمصرف دارویی توهمی است که خیلی از ما به آن مبتلا هستیم و فکر می کنیم همه چیز را می دانیم! به همین دلیل در بسیاری از موارد خودمان باعث تداخل دارویی می شویم و حتی در مواردی باعث می شویم به یک دارو اعتیاد پیدا کنیم.
در پاسخ به این پرسش که مصرف داروهای اعصاب تا چه اندازه اعتیاد آورند، با علیرضا سفیدچیان متخصص اعصاب و روان به گفت‌وگو پرداخته ایم.
وی در این باره می‌گوید: از لحاظ میزان وابستگی، دسته ای از داروها موسوم به “داروهای تسکین دهنده” هستند که به سرعت اثر تسکینی خود را نشان داده و شخص بعد از مصرف آنها فوراً احساس آرامش می کند مانند قرص دیازپام و خانواده دارویی آن، که تاکید می شود مصرف بیش از 2 تا 4 هفته این دسته دارویی، همراه با اعتیاد آوری و وابستگی خواهند بود.
سفیدچیان ادامه می‌دهد: دسته های دیگر دارویی در حوزه روانپزشکی که بیشترین دسته را هم شامل می‌شود به عنوان “داروهای درمان کننده” بوده و لذا ایجاد وابستگی و اعتیاد ندارند از جمله: انواع داروهای ضد افسردگی، تثبیت کننده خلق و خوی و ضدتکانه های پرخاشگری عصبی است.
این متخصص بیان می‌کند: داروهایی که عامه مردم “خودسرانه” یا به توصیه این و آن و بدون تجویز پزشک و برای کسب آرامش فوری یا برای خواب رفتن سریع مورد استفاده قرار می‌دهند، عموماً اعتیاد آورند که از جمله آنها ترامادول و داروهای به اصلاح خانواده “پام” مثل دیازپام، کلونازپام و آلپرازولام است.
سفیدچیان تاکید کرد: بنابراین این حالت، “وابستگی دارویی” است که بیشتر در مواقعی که دارو خودسرانه مصرف می‌شود، رخ می دهد از این رو مصرف داروی مناسب و تحت نظر متخصص، نه تنها خاصیت اعتیادآوری ندارد، بلکه بیمار را روز به روز به سمت بهبودی کامل نزدیکتر می‌کند.
* نسبت دادن یک قانون به تمامی داروهای اعصاب و روان غیر منطقی است
برخی داروهای روانپزشکی اگر مداوم مصرف شوند، توانایی ایجاد وابستگی و تحمل دارند و قطع مصرف آنها اگر به سرعت انجام شود، بیقراری ایجاد می‌کند.
داروهای اعصاب و روان بسیار متنوع بوده و در دسته بندی های ضداضطراب ، ضدافسردگی ، ضدتشنج و خواب آور قرار می‌گیرند، بنابراین نسبت دادن یک قانون به تمامی این داروها غیرمنطقی است.